مطابق مادۀ 1169 قانون مدنی، برای حضانت فرزند، اعم از دختر و پسر، از زمان تولد تا هفتسالگی، مادر اولویت دارد و از هفتسالگی به بعد حضانت با پدر است. اما در مورد زمان پایان حضانت، در قانون مدنی تعیین تکلیف نشده است و مشخص نیست که حضانت فرزند با سن بلوغ به پایان میرسد یا با بلوغ و رشد. سکوت قانون مدنی سبب شده است که حقوقدانان و دادگاهها دربارۀ زمان پایان حضانت اختلافنظر داشته باشند، به این صورت که بعضی سن بلوغ را پایان حضانت و عدهای دیگر رسیدن به سن رشد یا احراز آن را پایان حضانت میدانند، درحالیکه این مسئله از مسائل بسیار مهم در حقوق خانواده است و مصلحت فرزند ایجاب میکند که در خصوص این امر تعیین تکلیف شود. این مقاله با بررسی موضوع از نگاه حقوقدانان و رویۀ قضایی و ادلۀ آنها نتیجه میگیرد که حضانت با بلوغ و رشد پایان میپذیرد. پایان یافتن حضانت با بلوغ و رشد، علاوهبر مصلحت کودک، هم با فقه و فلسفۀ حضانت منطبق است و هم با قوانین متعددی، مانند قانون مجازات اسلامی و قانون اجازۀ الحاق ایران به کنوانسیون حقوق کودک، که رشد را برای خروج از دوران کودکی معیار قرار دادهاند، هماهنگی دارد.